ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូជាម្ចាស់កាលពីព្រះអង្គគង្គព្រះធរមាននៅឡើយតែងបានទូន្មានប្រៀនប្រដៅសត្វលោកនូវប្រយោជន៍ទាំងឡាយ៣យ៉ាងគឺ៖១,ទិដ្ឋធម្មកត្ថប្រយោជន៍(ប្រយោជន៍បច្ចុប្បន្ន)២,សម្បរាយិកត្ថ(ប្រយោជន៍បរលោក)៣,បរមត្ថប្រយោជន៍(ប្រយោជន៍ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតគឺព្រះនិព្វាន.១.ទិដ្ឋធម្មកត្ថប្រយោជន៍៖១.ឧដ្ឋានសម្បទា=ការឧស្សាព្យាយាម។២.អារក្ខសម្បទា=ការថែរក្សារបស់របរសពបែបយ៉ាងដែលខិតខំរកបាន។៣.កល្យាណមិត្តតា=ការមានមិត្តល្អ។៤.សមជីវិតា=ការរស់នៅឲបានសមស្របទៅតាមសម័យកាល។២.សម្បរាយិកត្ថប្រយោជន៍១.សទ្ធាសម្បទា=មានសទ្ធាប្រកបដោយញ្ញាណសម្បយុត្ត(ជឿកម្ម,ជឿផល,ជឿកម្មផល,ជឿការត្រាស់ដឹងរបស់ព្រះពុទ្ធ)២.សីលសម្បទា=បរិបូណ៍ដោយសីល។៣.ចាគសម្បទា=លះបង់ចែករំលេកជួយតាមលទ្ធភាពដែលអាចជួយបាន។៤.បញ្ញាសម្បទា=ការសែ្វងរកនិងសន្សំបញ្ញា។៣.បរមត្ថប្រយោជន៍១.ទុក្ខសច្ច=ការកំណត់ដឹងនូវទុក្ខទាំង១២កង។២.សមុទយសច្ច=ហេតុនាំឲកើតទុក្ខ(កិលេសតណ្ហាឧបាទាន)។៣.និរោធសច្ច=ព្រះនិពា្វនគឺជាទីរំលត់ចាកទុក្ខ។៤.មគ្គសច្ច=ផ្លូវទៅកាន់ទីរំលត់ទុក្ខគឺ៖(១.យល់ត្រូវ.២.គិតត្រូវ.៣.និយាយត្រូវ.៤.ការងារត្រូវ៥.ព្យាយាមត្រូវ.៦.ចិញ្ចិមជីវិតត្រូវ.៧.តាំងស្មារតីត្រូវ.៨.តម្កល់ចិត្តត្រូវ)ប្រយោជន៍ទាំង៣នេះជាផ្លូវប្រតិបត្តិដ៏សម្ខាន់បំផុតរបស់ពុទ្ធបរិស័ទ។បើតាំងខ្លួនថាជាពុទ្ធបរិស័ទត្រូវតែប្រតិបត្តិឲបានជាប់ជួន។
No comments:
Post a Comment