ពុទ្ធំ ធម្មំ សង្ឃំ សរណំ គច្ឆាមិ

ពុទ្ធំ ធម្មំ សង្ឃំ សរណំ គច្ឆាមិ

ការអប់រំសតិប្បដ្ឋានវិបស្សនាគឺខណៈដឹងធម្មៈជាបច្ចុប្បន្ននៃសេចក្តីពឹតតាមទ្វារនិមួយៗនោះ។ តួសតិបញ្ញានុះឯងដែលចូលទៅលះនូវសេចក្តីប្រកាន់ក្នុងរឿងរ៉ាវនិងអារម្មណ៏ផ្សេងៗថាជារឿងរបស់ខ្លួន ។ កំណត់ដឹងបានទាន រឿងដែលកើតឡើងតាមទ្វារទាំង៦មួយខណៈៗនោះគ្រាន់តែជាអារម្មណ៏របស់មនោទ្វារនៃវិថីចិត្តនិងចិត្តដឹងនូវអារម្មណ៏នោះៗប៉ុណ្នោះហើយបង្កើតជាបច្ច័យអោយមានកិលេស កម្មនិង វិបាកកម្ម អស់មួយវដ្តសង្សាមកហើយរកទីបំផុតគ្មាន។ គឺដោយសារ អវិជ្ជា តណ្ហា និងឧបាទានក្ខ័ន្ធ ដែលជារឹសគុលនៃសេចក្តីទុក្ខនោះឯង។ ប្រសិនណាបញ្ញាបានយល់ដល់បរមត្ថពិតជាបានធូរស្រាលក្នុងអារម្មណ៏ដូចជាបានដកនូវបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ដូចជាដកផ្ទាំងថ្មភ្នំមួយដុំចេញអំពីខ្លួនយ៉ាងដូច្នោះដែរពឹតប្រាកដណាស់ប្រសិនបានស្តាប់សិក្សាយល់ដល់បរមត្ថគឺមានត្រឹមតែ ចិត្ត ចេតសិក រូប ដែលមានកិរិយាប្រព្រឹត្តិទៅ ឃើញថា សូន្យចាកសត្វចាកបុគ្គល ដែលសង្ខាធម៏នោះមិនមែនជាយើង ជាខ្លួនយើង ជារបស់យើងហើយស្រេចុ។

បញ្ញាចក្ខុកើតឡើងដោយវិបស្សនាញាណកំណត់ដឹងនូវ(នាមរូប)កើតអំពីហេតុនិងបច្ច័យគ្រប់ខណៈ ដែលកំពុងឃើញ កំពុងលឺ កំពុងដឹងក្លិន ដឹងរស ដឹងផត្ឋព្វៈ និងដឹងនូវធម្មារណ៏ជាដើមនោះ គឺត្រឹមតែជាចិត្តដឹងអាស្រ័យវត្ថុរូបជាធាតុមិនដឹងដែលកើតអំពីហេតុនិងបច្ច័យគឺនាមរូបបរិច្ឆេទញាណ។កាលណាសតិបញ្ញាចាស់ក្លាដែលបានសន្សំទុកមកហើយនោះក៏បានដឹងដឹងនូវសមញ្ញលក្ខណៈនិងវិសេសលក្ខណៈរបស់នាមរូបនោះជាបច្ច័យចាក់ធ្លុះនូវសច្ចៈធម៏បានយ៉ាងពឹតប្រាដថ។ ការឃើញធម៏ពឹតគឺឃើញគុណតំលៃនៃការត្រាស់ដឹងរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធគឺការឃើញនូវ(បដិច្ចសមុប្បាទធម៏)ធម៏ដែលកើតអំពីបច្ច័យសុទ្ធៗ

(សព្វេធម្មាអនត្តា)កាលណាអរិយមគ្គក៏កើតឡើងដោយបញ្ញាញាណនិងវិបស្សនាចាស់ក្លានោះ មគ្គញាណក៏កើតឡើងដែរ សក្កាយទិដ្ឋិ វិច្ចិគច្ឆា សីលព្វត្ថបរាមាសៈក៏អស់ទៅត្រឹមសោតាបដិមគ្គកើតឡើងយ៉ាងប្រាកដកាត់វដ្តទុក្ខដ៏វែងឆ្ងាយអោយនៅត្រឹមតែ៧ជាតិទៀតតែប៉ុណ្នោះគឺបិទអបាយភូមិ៤ នរក ប្រេត តិរច្ឆាន អសុរកាយ

ក្នុងខណះដែលមគ្គដំបូងបានកើតឡើងនោះឯង។

ដូច្នេះការអប់រំសតិបដ្ឋានវិបស្សនាប្រយោជន៏ដើម្បីតែការអស់ទៅនូវសេចក្តីប្រកាន់ក្នុងបញ្ចក្ខ័ន្ធរឺក៏នាមធម៏រូបធម៏ថាជារបស់ខ្លួននុះឯង។ សូមបានជាបច្ច័យដើរតាមស្នាមព្រះ

យុគ្គលបាទដោយ សតិបដ្ឋានវិបស្សនា និងសមថៈ វិបស្សនាដែលជាសម្មាសមាធិដែលមានចែងនៅក្នុងគម្ពីវិសុទ្ធមគ្គហើយសមថៈត្រូវអមជាមួយអារម្មណ៏របស់វិបស្សនាដែលមានអារម្មណ៏សតិបដ្ឋាន៤ជាគោលជាគ្រឹះ ទើប ទិដ្ឋិវិសុទ្ធិនិងញាណទស្សនៈវិសុទ្ធិ កើតឡើងបានជាក់ច្បាស់នូវព្រះនិព្វាន្តជាអារម្មណ៏នៅក្នុងញាណសន្តិបថដ៏ពឹតប្រាកដនុះឯង ។

សូមអនុមោទនាជាធម្មទាននិងជាបច្ច័យបានចាកចេញអំពីវដ្តទុក្ខទាំងបីទៅតាមផ្លូវនៃអរិយមគ្គ រៀងៗព្រះអង្គរៀងៗខ្លួនផងចុះទាន សូមអនុមោទនា !!