ពុទ្ធំ ធម្មំ សង្ឃំ សរណំ គច្ឆាមិ

ពុទ្ធំ ធម្មំ សរណំ គច្ឆាមិ

ការប្រកាន់ហួងហែងក្នុងលោកថាជារបស់នៃខ្លួននោះគឺជាសេចក្តីទុក្ខដ៏ក្រៃលែងណាស់ទានលោកនៃអទិភាពនេះគ្រាន់តែជាផ្ទះសំណាក់បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្នោះ ចំណែកឯផ្ទះនិងស្រុករបស់យើងពិតប្រាកដនោះគឺជាព្រះនិព្វាននេះឯង។ ការប្រកាន់ហួងហែងជាប់ជំពាក់រឿងរ៉ាវផ្សេងៗនៅក្នុងក្ខ័ន្ធលោក ហើយក៏ប្រកាន់យកមកថាជារបស់នៃខ្លួនគឺជាតួអវិជ្ជាគឺជាសេចក្តីល្ងង់និងការមិនដឹងអស់មួយសង្សារវដ្តមកហើយដែលចាញ់បោកនូវកិលេសវដ្ត គឺ រាគៈ ទោសៈ មោហៈ តណ្ហា ឧបាទាននិងមានះ ទិដ្ឋិ នោះឯង។ ដែលអោយមានសេចក្តីទុក្ខគឺការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ វិប្បយោគទុក្ខការព្រាត់ប្រាស់សត្វសង្ខារដែលជាទីស្រលាញ់ សម្បយោគទុក្ខគឺជួបសត្វសង្ខារដែលមិនជាទីស្រលាញ់ យំបច្ឆំ នលម្បតិ តម្បិទុក្ខជាដើមគឺការប្រាថ្នានូវវត្ថុណាដែលមិនបានដូចចិត្តនោះ ។ គឺជាទុក្ខធំៗក្រៃលែងដែលមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ទុក្ខនេះមិនមានមួយជាតិ មិនមែនមួយកប្បគឺរាប់អសង្ខ័យកប្បឯណោះដែលយើងមិនបានចាំនៅក្នុងជីវ័ន្តចិត្តនោះគឺតួកម្មជាអ្នកចាត់ចែងទាំងអស់ ។ ដូច្នេះមានតែ ព្រះនិព្វានដែលព្រះអង្គបានប្រកាសសម្តែងបើកផ្ងាដល់សត្វលោកឯណោះទៅវិញទេដែលជាសេចក្តីសុខដ៏ក្សេមចាកយោគៈហើយបានធ្វើដំណើរទៅតាមស្នាមព្រះយុគលបាទគឺការអប់រំនូវ សតិបដ្ឋាន វិបស្សនា និងសមថវិបស្សនាមាន សីល សមាធិ បញ្ញា ជាដើម ដែលជាបច្ច័យអស់ទៅនូវ កិលេសវដ្ត កម្មវដ្តនិងវិបាកវដ្ត ដោយមគ្គប្រកបដោយអរិយមគ្គអង្គ៨នោះឯង ដែលជាបច្ច័យញុាំងនូវសតិនិងបញ្ញាចាស់ក្លារហូតដល់លោកុត្តរធម៏កើតឡើងបាននិងជាបច្ច័យអស់ទៅនៃសេចក្តីប្រកាន់នៅក្នុងក្ខ័ន្ធលោករហូតដល់ទីបំផុតនៃទុក្ខពោលគឺព្រះនិព្វាននេះឯង។ដោយមិនប្រកាន់នូវអត្តាថាជារបស់ខ្លួនទៀតឡើយ អនិច្ចំ ទុក្ខំ អនត្តា(សព្វេ ធម្មា អនត្តា) ។ សូមបានជាបច្ច័យអស់ទៅនូវសេចក្តីទុក្ខគឺការមិនប្រកាន់នូវបញ្ចក្ខ័ន្ធថាជារបស់នៃខ្លួនរហូតញាណសន្តិបថទៅតាមអធ្យាស្រ័យរៀងៗព្រះអង្គរៀងៗខ្លួនផងចុះទាន សូមអនុមោទនា !!